Duizenden vluchtelingen komen aan omdat er oorlog is- in Iran, Irak, Afghanistan, Syrië, tussen Israël en Palestina, Libië, tussen Rusland en Oekraïne, ik kan zo nog wel even doorgaan. Mijn maag draait om als ik het nieuws zie, mensen zie zoeken naar voedsel omdat er even een staakt het vuren is afgekondigd, er mensen bij de kust van Italië aankomen of midden op zee gered worden. Waarom gebeurt dit? Waarom doen we elkaar dit aan?
Dit zijn extreem grote conflicten maar als je om je heen kijkt zijn er dagelijks vele kleintjes die niet of nauwelijks opgelost worden en in sommige gevallen alleen nog maar erger gemaakt worden doordat men elkaar niet begrijpt, elkaar niets gunt, trots in de weg staat of de irritatie inmiddels zo hoog is oplopen dat men niet meer na kan denken en meteen reageert als een lucifer die in het vuur gehouden wordt. Het ontbrandt kort maar hevig en als je de lucifer lang laat branden, brand je uiteindelijk je vingers.
Ik geloof dat conflicten, ruzies, onenigheid, soms nodig zijn om verder te komen, te groeien, tot een oplossing te komen, op een andere manier naar iets te kunnen kijken, maar het ligt aan de openheid, de manier van communiceren en luisteren, de welwillendheid van alle partijen naar de eigen rol in het geheel te kijken, óf en hóe een conflict uiteindelijk opgelost wordt of juist verder groeit.
Ik maakte vroeger geregeld ruzie met mijn ouders en vriendjes. Meestal schreeuwde ik en gooide de deur zo hard mogelijk dicht. Soms gooide ik zelfs iets kapot, zo nijdig was ik dan. Daar ben ik allesbehalve trots op, en ik schaam me ook eigenlijk als ik dit schrijf. Omdat ik mij op een gegeven moment schaamde en ook in zag dat ik de mensen om me heen eerder wegjoeg dan dat ik de gewenste reactie kreeg, ben ik mijn boosheid gaan inslikken. Met alle spanning en stress van dien. Dus dat werkte ook niet effectief.
In de afgelopen jaren ben ik er achter gekomen dat er mooie technieken bestaan om toch te zeggen wat acties of opmerkingen van anderen met mij doen, zonder meteen in de verdediging of aanval te schieten.
Een van de technieken die veel indruk op mij heeft gemaakt is die van Geweldloze Communicatie. Tijdens mijn coach opleiding, zag ik daar een prachtige documentaire over van Stine Jensen. De frustratie van Stine, de liefde, rust en kunde van Yoram Mosenzon zijn hierin zo duidelijk te voelen dat het mij echt raakte. Ik ben mij hier meer in gaan verdiepen en ook tijdens mijn opleiding tot scheidingcoach kwam deze techniek terug.
Het heeft mij rust en moed gebracht om een moeilijk gesprek aan te gaan, om oprecht naar de ander te kunnen luisteren. Het heeft mij ook waardering van anderen opgeleverd. Vaak krijg ik het compliment over het feit dat ik mij heb uitgesproken op een persoonlijke en professionele manier tegelijk. Het brengt mij met name begrip, oplossingen en hechtere relaties.
Of het nu een scheidingssituatie is, of een onenigheid op de werkvloer, spanning langs de lijn bij het voetbalveld, er is veel onenigheid om ons heen.
Maar zeg nou zelf, je wilt toch geen ruzie? Het vreet energie, je bent er de hele dag (onderhuids) mee bezig. Stop er mee! Stop met modder gooien, ook al gooit die ander wel met modder, stap uit de boksring, ook al blijft die ander staan. De enige die er echt de dupe van zijn de mensen om je heen en ben jij zelf.
Wil jij niet langer energie verspillen aan (onderhuidse) boosheid of frustratie, wil je energie om met je kinderen leuke dingen doen of met plezier naar je werk? Ik kan je helpen dit mogelijk te maken.