Droevig rijd ik vanaf een begrafenis van een dierbare naar huis. Het leven is te kort, oneerlijk en vooral soms pijnlijk, diep en zo eng werkelijk.
Mijn mijmeringen worden opgeschud door een rinkelende telefoon. Een klant met wie ik het coachtraject ga afsluiten. Zijn heldere en vrolijke stem klinkt door mijn boxen. ‘Hoe het gaat?’ vraag ik. ‘Nou goed!’, antwoordt hij. Hij is weer aan het opbouwen op het werk; hij is door een burn-out tijd thuis komen zitten. Via zijn werkgever werd ik benaderd voor een coach traject; hij is gescheiden, heeft een moeizame relatie met zijn ex, en is, onder andere daardoor al maanden ziek thuis. Het mooie is dat hij mij ook al benaderd had, omdat hij toch ook meer inzicht en handvatten wilde voor de communicatie en relatie met zijn ex, omwille van de kinderen, want die werden via de achterdeur overgedragen tussen hun vader en hun moeder en dat kon toch echt niet.
In dit afrondende gesprek zegt hij: ‘Ik weet nog dat je zei dat ik mijn communicatiestijl kon aanpassen, dat ik naar mijn eigen rol in deze situatie moest kijken, als ik mijn relatie met de moeder van mijn kinderen weer in respectvol contact wilde komen. Ik was zo boos op jou, want ik dacht: ‘waarom moet ik in de spiegel kijken en veranderen? Ik doe al alles, heb al zoveel gedaan en geprobeerd maar niets helpt en, zij moet nu maar eens een keer bewegen en veranderen!’ ” Woest was hij dus!
En ik kon mij het gevoel van die boosheid en weerstand herinneren, het is toch wel een keer genoeg, dat ‘in de spiegel kijken’! En ik snap dat ook; ik kamp er ook soms nog mee en ik worstel soms ook met hóe en wáarom dan? En in die gedachte zat ik. Ik snáp je! Ik voel je! En toen zei hij opgewekt; “maar door jouw hulp heb ik nu weer contact en hebben we een volwassen gesprek gehad! We zijn tot een compromis gekomen en daar ben ik zo blij mee! Het contact lijkt hersteld en ik voel voor mijzelf en de kinderen nu al een verandering!”
“Ik ben zo blij dat ik dit ben aangegaan en het maakt mij niet uit wie er moet bewegen ik weet nu hoe het moet en vooral wat voor resultaat mij en de kinderen dit geeft. Zelfs toen een vriend vond dat dit belachelijk was en dat het nou eens aan haar was om te bewegen, kon ik overtuigend voelen hoe ok het was dat ik WEL in de spiegel keek.”
Tja wat kan ik dan nog toevoegen? Toen ik ophing voelde ik de voldoening en vrolijkheid. Want ondanks het verdriet van verlies van een veel te jong leven weet ik wat ik nog wil doen: bewustwording van kracht en moed van mensen op mijn pad naar boven brengen en als het nodig is een ondersteunende hand reiken, met wat voor uitdaging of vraagstuk ook. Mijn klanten inspireren mij, elke dag, en ik kan alleen maar dankbaar zijn als dit wederzijds is.
Herken je dit? Of heb je een reikende hand nodig? Neem gerust contact met ons op.
Met dankbare groet,
Brechje
welkom@scheidenopdewerkvloer.com